Ik denk nog aan die dagen

dat ik dwaalde door mijn dorp.

Jong en vol ontdekking,

verbaasdheid, overal.

Je had van niemand last

het deerde niemendal

Er was nog zoveel ruimte,

dwalen door het bos.

Spelen met je vriendjes

soms sloeg je er op los.

Dat was weer snel vergeten,

dan raasde je weer door.

De vriendschap was je heilig

en ging ook altijd voor.

Plots is daar de schuld

die je leven gaat bepalen.

Nu ben ik mij bewust,

nu gaan gedachten dwalen.