Armoede

Armoede is, het niet kunnen voorzien in je dagelijkse behoefte, niets meer, niets minder. De beschrijving van armoede houdt een cognitieve dissonant in zich. Dat zit hem in de definitie van het woord `behoefte`. Afhankelijk van je referentiekader, bepaal je prioriteiten van behoefte, voor jezelf en je gezin. Maar de basale levensbehoefte, staan daarin centraal. In onze Westerse samenleving betekent armoede, onder het minimumloon leven. Elke vergelijking met andere landen is onzinnig, ongewenst en verfoeilijk.

Harrie Mens, met het IQ van een zeester, maakte opmerkingen over armoede in een kranteninterview zoals, quote, `vergeleken met Bill Gates ben ik maar een arme jongen`. Inderdaad, geestelijk is hij veel armer dan Bill Gates. Armoede betekent, psychisch isolement, schaamte, vernedering, geestelijke verarming, desinteresse, etc. Armoede is, het verkeren in een staat van onderlegen en onmachtig zijn.

Armoede wordt bepaald door leefomstandigheden en kostenaspecten zoals, huur, energie, sociale lasten/verzekeringen etc. Zaken die, in onze Westerse samenleving, zijn bepaald en algemeen aanvaard. Gevolgen van armoede zijn, eenzijdige voeding, zichzelf ontzeggen van voeding, voeding waarvan de houdbaarheidsdatum ver is overschreden etc. Dat leidt tot ondervoeding, vitaminegebrek en verslechtering van de gezondheid. Nog meer zorg dus.

De oorzaak van armoede kan veelzijdig zijn, door echtscheiding, verlies van je baan, invalide worden en ga zo maar door. Armoede heeft niets te maken met bezit, in die zin, dat men uit moet gaan van het gemiddelde bezit aan levensvoorzieningen om te leven in een veilige omgeving. In eerste instantie eten en een ingericht huis, kortom, een dak boven je hoofd. Hoe die inrichting er verder uit ziet doet er niet zo veel toe, dat is persoonlijk. Als daar aan voldaan is kunnen voorwaarden geschapen worden om de kwaliteit van leven te verbeteren. Hier is de samenleving verantwoordelijk voor, wij allen dus.

Velen in onze samenleving, willen niet geconfronteerd worden met mensen die leven onder de armoedegrens, en gaan die liever uit de weg. Daarnaast kennen we allemaal mensen die een wat rigide opvatting hebben over armoede en dat op een genante manier kenbaar maken. Wie kent ze niet, uitspraken als ˝ze hebben wel een dvd speler, flat tv, maar niets te eten, en leven van een sociale uitkering, en wij maar betalen˝. Ik vind dergelijke mensen weerzinwekkend en horen bij de categorie met, het IQ van een zeester, net als Harrie Mens. Op het gebied van armoede zouden politieke partijen tot het uiterste moeten gaan om deze problematiek op te lossen, en hierin geen ambigue houding aannemen. Ik heb het al aangegeven; de cognitieve dissonant tussen armoede en behoefte leidt tot lijdzaamheid, om te eindigen in onvermogen. Niet alleen politieke partijen en regeringen moeten zich inspannen om armoede te lijf te gaan, maar wij als gewone burgers, hebben ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van de minder bedeelde in onze samenleving. Dat houdt in geen stigma`s opleggen, maar met zijn allen de wil hebben om de armoedeproblematiek op te lossen. Een eind maken aan de onredelijke verdeling tussen ˝have`s end the have not`s˝.